Ruimte voor rouw: wat is dé manier om met verlies om te gaan?

Rouw is geen rechte lijn.

Het idee dat we van punt A naar punt B gaan, is hardnekkig. We willen graag door. Niet alleen voor onszelf maar ook voor onze omgeving. Dat helpt niet bij het rouwen.

Denk aan het bekende Kübler-Ross-model: ontkenning, woede, onderhandelen, acceptatie. Logisch toch? Een stappenplan. Maar zo werkt het niet. En als trainer of L&D’er merk je dat. Je krijgt zelf te maken met verlies. Of je werkt met deelnemers die er middenin zitten.

De waarheid over rouw
Verlies voelt vaak als een onhandelbare bal in een doos. In het begin raakt die bal iedere kant van de doos. Hard. Pijnlijk. Later wordt de bal kleiner. Maar hij verdwijnt nooit. Soms raakt hij een kant van de doos. Net zo intens als in het begin.

Dat geldt niet alleen bij het verlies van een dierbare. Maar ook bij een reorganisatie. Een verbroken vriendschap. Het vertrek van een collega.

Waarom het lineaire denken niet werkt
Veel organisaties willen vooruit. Begrijpelijk. Maar verdriet en rouw passen niet in een ‘kop-op’-mentaliteit. Die aanpak maakt mensen stil. Of cynisch. Wat je dan krijgt? Vergaderingen vol armen over elkaar en gefluister over ‘vroeger was alles beter’.

Of mensen in rouw die strijden om geen rouw of verdriet meer te voelen.

Ruimte geven werkt beter.

Pendelen tussen verlies en herstel
Het alternatief? Het dual process model van Schut en Stroebe. Twee Nederlandse onderzoekers. Zij zeggen: rouw is pendelen. Tussen verlies en herstel. Soms huil je. Soms lach je. Beide zijn nodig.

En beide mogen er zijn.

Als trainer of L&D’er betekent dat: herken wat je deelnemers doormaken. Rouw is geen zwakte of afleiding. Het hoort bij het leven. Help je deelnemers te zien dat verdriet en herstel naast elkaar bestaan. Faciliteer beide. Geef ruimte aan emoties. En bied tegelijk perspectief op herstel.

Samen maken we verschil

Door deze kennis te delen, maak je de wereld zachter. Begripvoller. Niet alleen voor je deelnemers, maar ook voor jezelf. Rouw hoort bij leren en leven. En juist door dat te erkennen, ontstaat er ruimte voor echte groei.

Laten we dit blijven bespreken. Voor onszelf. En voor de mensen met wie we werken.

‍